ท่ามกลางฝูงชนแน่นขนัดที่ต่างเปล่งเสียงร้องถวายต้อนรับด้วยความยินดีเพียงแรกเห็นพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช และสมเด็จพระนางเจ้าฯสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ ที่ทรงเปี่ยมด้วยพระสิริโฉมอันงดงามทั้งสองพระองค์เสด็จฯลงจากเครื่องบินพระที่นั่ง ไม่ว่าจะเป็นชาวไทยหรือชาวอเมริกันที่มาเฝ้าฯ รับเสด็จในครั้งนั้น ต่างก็ชะเง้อ ชะโงก เขย่งให้ตัวสูงขึ้น ขอเพียงเพื่อจะได้ยลพระสิริโฉมอันงดงามของทั้งสองพระองค์ขณะเสด็จฯเยือนสหรัฐอเมริกา

หม่อมเจ้าภีศเดช รัชนี เป็นสมาชิกของชมรมขี่ม้า ในช่วงต้นยุค 80 ที่กองพันธ์สัตว์ต่าง ซึ่งตั้งอยู่ที่อำเภอแม่ริม ขณะนั้นท่านมีพระชันษา 60 ปี แต่ฉันยังอายุไม่ถึง 10 ขวบ เป็นเด็กที่ค่อนข้างเกเรนิดหน่อย แต่ชอบขี่ม้า ตลอดเวลา 7 – 8 ปี ที่ขี่ม้าด้วยกัน ทุกวันเสาร์อาทิตย์ฉันจะตื่นไปขี่ม้าก่อนพระอาทิตย์ขึ้น พร้อมกลุ่มสมาชิกของชมรมขี่ม้าประมาณ 5 – 20 คน และหากหม่อมเจ้าภีศเดชอยู่ที่เชียงใหม่ ท่านก็จะเสด็จมาด้วยและเราจะขี่ม้าขึ้นไปบนดอยสุเทพหรือดอยปุยด้วยกัน บางครั้งก็จะหยุดพักปิกนิกตามน้ำตกต่าง ๆ เช่น น้ำตกตาดหมอก บางทีก็ขี่กระโดดข้ามสิ่งกีดขวาง และหลงทางบ่อย ๆ บางครั้งหลงเป็นชั่วโมง เพราะเป็นพื้นที่ป่า และไม่มีทางเดิน อีกทั้งในช่วงเวลานั้นฉันยังเป็นเด็กเพียงคนเดียวในชมรมอีกด้วย จึงมักจะร้องไห้บ่อย ๆ เพราะชอบหลงทาง

Visit some of the great Royal Project stations throughout the north to take in some of the legacies of our king.

We are always scouring the city, piling on the calories, to find you great new places to nosh…

These hostels, and a hotel have a wee bit more to offer than a comfy bed for the night. One offers a stunning rooftop view of Chiang Mai from its bar, and the other two have great cafés to go with their bunkbeds.

Well, what a month. The Americans have decided on their next president and the lanterns and pageantry of Lo Krathong have faded. The long-tailed macaques at the Lopburi Monkey Banquet have finished their feast and are presumably back to terrorising tourists. The turkeys of Thailand that survived Thanksgiving can breathe a sigh of relief, blissfully unaware that round two of being stuffed, basted and roasted is less than a month away. Yes folks, a fun-packed November is behind us and, in the words of Noddy Holder; it’s Christmas! again.

I am going to be completely honest with you. It has been a very tough year or two for us here at Citylife. Print media, as you all know, has a very precarious and uncertain future, and while we understand that the world has changed, and have adjusted our online presence accordingly, I still believe that there is demand for our magazine. In fact, judging by the near-daily emails requesting distribution locations, I know that we have far more readers than we can publish for every month. For over 25 years we have published news, interviews, analyses, exposes, features, humour, lifestyle and a plethora of articles about Chiang Mai and the north of Thailand for you to read.

Many of us over a certain age have been to — perhaps even gotten the t-shirt from — a Hard Rock Cafe. This iconic brand of restaurants, casinos and hotels has, since its inception in 1971 expanded to all corners of the globe, having sold hundreds upon hundreds of franchises.

Two months ago I met with Sudchai Kanonokulsoontorn, a pleasant 63 year old man with a deep love for the King. We were to talk about the International We Love the King Parade — a parade organised exclusively for foreigners in Chiang Mai who wish to express their love and respect for the King independently from the usual collective events that are scattered throughout the city around the 5th of December, His Majesty the Late King Bhumibol Adulyadej’s birthday. We talked, we laughed, we shared stories about the King and about what the expat community in Chiang Mai were doing for him and we smiled, a lot.

When the MAIIAM Contemporary Art Museum opened its glittery doors earlier this year, its walls covered with artworks, and its vast exhibition spaces featuring sculptures, multimedia exhibits and installations by some of the most significant Thai artists of our generation, it not only provided our city with its first permanent contemporary art space, introducing the Chiang Mai public to works of art previously only seen by those privileged enough to travel further afield, but also gave a vital nod of respect and encouragement to Chiang Mai’s vast, diverse and prolific art scene.

According to legend and lore, an emperor in 2737 BCE, who happened to have been a herbalist, was given his preferred refreshment, a cup of boiling water, which had had a tea leaf blown into it from a nearby bush — et voila! Tea was born. According to literature, some kind of leaf was used as infusion as early as the 3rd century BCE, as was noted in a Chinese dictionary at that time. Whatever the source, it has become common belief that it was the Emperors of China who discovered and cultivated the use of tea.

His Serene Highness Prince Bhisatej Rajani was a member of my riding club in the early eighties at the Pack Squadron Riding Club on the Mae Rim Road. He was in his sixties and I was still in my single digits, a semi-precocious child who loved horses. For the next seven to eight years we would arrive at dawn on weekend mornings, a group anywhere between five and twenty, saddling up and riding into the Doi Suthep-Pui Mountains for picnics by waterfalls, reckless cross-country adventures and more often than not getting lost for hours on end.